O stylu
Enshin-ryū

iai suemonogiri kenpō

Szkoła została założona mniej więcej w czasie panowania cesarza Ōgimachi (1560-1586), prawdopodobnie w późnym okresie Sengoku lub wczesnym okresie Azuchi-Momoyama. Centralnymi postaciami w tworzeniu Enshin Ryū byli Hayami Nagato no Kami Enshin i Inugami Sakon no Shōgen Nagakatsu, samuraje z obszaru Hikone w starożytnym kuni Ōmi (dzisiejsza prefektura Shiga). W okresie Sengoku, w czasie panowania cesarza Ōgimachi, obaj mężczyźni byli członkami Hokumen no Bushi, grupy wojowników mianowanej Strażą Imperialną. Ich głównym obowiązkiem była ochrona cesarza i północnej bramy Gosho (cesarskiego pałacu w Kioto).

Inugami Sakon no Shōgen Nagakatsu studiował system kumiuchi zwany Hyōhō Kumiuchi Kenden ze specjalistą kumiuchi Hayami Nagato no Kami Enshin i połączył ten system z „reiken”, stylem walki, który był przekazywany w rodzie Inugami. Ten nowy styl, który prawdopodobnie wspólnie rozwinęli, nazywał się Enshin Ryū lub Kumiuchi Hyōhō Enshin Ryū. Chociaż Hayami Nagato no Kami Enshin uczył Inugami Nagakatsu swojego systemu kumiuchi, nie jest uważany za założyciela ryūha jako takiego, ale zwykle mówi się, że był „doradcą”.

Kumiuchi kenden można najlepiej opisać jako system zbrojnego zmagania się na polu bitwy. Jego przedstawiciele używali zarówno długich, jak i krótkich mieczy w połączeniu z technikami "zapasów". Jedną z godnych uwagi kwestii odnośnie Hayami Nagato no Kami Enshin jest to, że niektóre źródła twierdzą, że mógł on być w jakiś sposób powiązany z Takenouchi Ryū. Trudno jest zweryfikować, w jakim stopniu jest to prawdą, gdyż nie ma odniesienia do tego w dokumentach Enshin Ryū. Enshin Ryū został przekazany przez Inugami Nagakatsu swojemu synowi, Inugami Kyūshinsai Nagatomo, który został drugą głową stylu i dalej rozwijał szkołę.

Inugami Kyūshinsai Nagatomo i Kyūshin Ryū

Inugami Nagatomo wykazał szczególne zainteresowanie technikami jūjutsu i jest uznawany za twórcę własnego stylu zwanego Kyūshin Ryū Jūjutsu. W domenie Yanagawa w Kyūshū ten system był również nauczany pod nazwą Kyūshin Ryū, ale przy zapisywaniu nazwy używano innych znaków. Zgodnie z genealogią Enshin Ryū została przekazana Ito Sukebei Shigekatsu (trzecia głowa), Ii Morimasa (czwarta głowa) i Tanahashi Goei Yoshisada (piąta głowa).

Inugami Gunbei Nagayasu

Inugami Gunbei Nagayasu, szósta głowa w linii Enshin Ryū i piąta głowa w Kyūshin Ryū, studiował styl kumiuchi i jūjutsu swoich przodków pod okiem swojego wuja, Tanahashi Goei Yoshisada, samuraja z okolic Hikone. Od czasów Inugami Gunbei Nagayasu historia Enshin Ryū jest raczej niejasna. Niektóre źródła podają, że w dziewiątym roku Kyōhō (1724), w wieku dziewiętnastu lat, Nagayasu udał się do Kioto, gdzie został uczniem Taki no Yūken z Kitō Ryū.

Prawdopodobnie pod wpływem Taki no Yūken, Nagayasu rozwinął swój własny system, który kontynuował pod nazwą Kyūshin Ryū (chociaż czasami jest on również określany jako Inugami Ryū Taijutsu). Inugami Gunbei nie był więc założycielem Kyūshin Ryū, jak często się przypuszcza, ale prawdopodobnie znacznie zmodyfikował system. Jednak nieżyjący już Kobashi Nichikan Masanori, poprzedni Sōke Enshin Ryū, uważał, że ten „odnowiony” Kyūshin Ryū nie został opracowany przez Inugami Gunbei Nagayasu, ale przez jego brata Inugami Gundazaemona. Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, Watanabe Ichirō twierdzi, że Inugami Gunbei Nagayasu i Inugami Gundazaemon to w rzeczywistości ta sama osoba i że Nagayasu zmienił swoje imię na Gundazaemon. Jednak Watanabe nie jest konsekwentny, ponieważ w dwóch oddzielnych artykułach przedstawił dwa różne zestawy dat narodzin i śmierci Inugami (w jednym artykule 1705-1780, a w innym 1701-1771). Pozostaje więc możliwość, że Inugami Gunbei Nagayasu i Inugami Gundazaemon to w rzeczywistości dwie różne osoby.

Z tego odnowionego Kyūshin Ryū wywodzi się wiele szkół. Należą do nich Kyūshin Ryū kenpō, Ishikawa Kyūshin Ryū i Eguchi Ryū Jūjutsu.

Kyūshin Ryū trwało jeszcze przynajmniej przez okres Meiji, ale uważa się, że szkoła już nie istnieje.

Inugami Gunbei Nagayasu i Enshin Ryū do dziś

Inugami Gunbei Nagayasu był szóstą głową Enshin Ryū, ale od jego czasów było co najmniej jedno pokolenie, w którym nie jest jasne, kto został szefem Enshin Ryū. Jednak jedno lub dwa pokolenia później tradycję kontynuował Kobashi Shōbei Masahira, który włączył do niej Shindō Munen Ryū; dlatego uważany jest za „modyfikatora” Enshin Ryū. Szkoła stawała się coraz bardziej szkołą miecza (iaijutsu i suemonogiri) i w tej chwili jest głównie znana i nauczana jako taka w kilku kierunkach. Jednak stare techniki miecza i jūjutsu Enshin Ryū nie zostały odrzucone. Aby odróżnić oryginalną tradycję od odnowionej, oryginał określa się jako Koden Enshin Ryū.

Koden Enshin Ryū obejmuje również, oprócz „starej” metody kenpō (metody miecza), kumiuchi kenden i kumiuchi hyōhō. System został przekazany przez Kobashi Nichikan Masanori Sensei tylko jednemu uczniowi, jego najlepszemu uczniowi Tanaka Fumon, który obecnie zajmuje stanowisko jedenastej głowy tradycji (jedenastego Sōke od czasu Inugami Sakon no Shōgen Nagakatsu i czwartego w odnowionej Enshin Ryū).

Dziś kumiuchi hyōhō jest nadal nauczane, ale tylko dla tych uczniów, którzy mają wystarczające doświadczenie w yawara, iaijutsu i kenjutsu. Z drugiej strony Kumiuchi kenden był rzadko pokazywany do niedawna, a potem tylko w szkole przy specjalnych okazjach. Jednak, aby zachować ten system dla przyszłych pokoleń, Sōke Tanaka zaczął uczyć kumiuchi kenden Koden Enshin Ryū bardzo wyselekcjonowaną grupę uczniów, w tym jego córkę, Tanaka Midori, która najprawdopodobniej zostanie jego następczynią. Jeśli tak się stanie, po raz pierwszy w historii szkoły kobieta stanie na czele szkoły.

Midori Shihan, jak nazywa się ją w dōjō, rozpoczęła treningi sztuk walki w wieku dziewięciu lat. Początkowo jej trening koncentrował się na iaijutsu Enshin Ryū i podstawowym jūjutsu, których uczyła się pod kierunkiem jednego z bardziej zaawansowanych uczniów Tanaki – Sensei; później studiowała również pod kierunkiem ojca. W wieku dziewiętnastu lat uczyła się kenjutsu, naginatajutsu, bōjutsu, hanbōjutsu i shurikenjutsu. Obecnie posiada stopień kobudō shihan i nadzoruje lekcje w dōjō, gdy Sōke Tanaka jest nieobecny.

opis z książki „Sztuki walki Japonii” autorstwa Serge Mola